ಮೇಘಾ, ಬೆಂಗಳೂರು
ನಾನು… ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬೀಜ. ಕೇವಲ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿದ್ದ ಅಸ್ತಿತ್ವವಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಕಣ. ಭಯ, ಅನಿಶ್ಚಿತತೆ ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಕವಿದಿತ್ತು. ಆಗ ಬಂದಳು ಅವಳೇ ‘ಅಮ್ಮ’. ಆ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಕೈಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದವು, ಹೊಸ ಆಸೆಯ ಚಿಲುಮೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಚಿಮ್ಮಿತು.
ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯೇ ನೀರಾಯಿತು, ನನ್ನ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಇಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಅವಳ ಕಾಳಜಿಯೇ ಬೆಳಕಾಯಿತು, ನನ್ನ ಚಿಗುರುಗಳು ಹೊರಬರಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿತು. ಅವಳ ತಾಳ್ಮೆಯೇ ಗೊಬ್ಬರವಾಯಿತು, ನನ್ನ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿತು.
ನಾನು ಚಿಕ್ಕದಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಬೆರಳುಗಳೇ ನನ್ನ ಆಕಾಶವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಮಡಿಲಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ ಅಡಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಕಥೆಗಳೇ ನನ್ನ ಕನಸುಗಳಾಗಿದ್ದವು, ಅವಳ ಲಾಲಿಯೇ ನನ್ನ ಸಿಹಿನಿದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಕಾಲಚಕ್ರ ಉರುಳಿದಂತೆ, ನಾನು ಬೆಳೆದೆ. ನನ್ನ ರೆಂಬೆಗಳು ಹರಡಿದವು, ಹೊಸ ದಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಅರಸಲು ಹೊರಟೆ. ಆಗಲೂ ಅವಳು ನನ್ನ ನೆರಳಾಗಿ ನಿಂತಳು. ಬಿರುಗಾಳಿ ಬಂದಾಗ ನನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದಳು, ಬಿಸಿಲು ತಟ್ಟಿದಾಗ ತಂಪೆರೆದಳು.
ನಾನು ಹೂಬಿಟ್ಟಾಗ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಸದ ಹೊಳಪು. ನಾನು ಫಲ ನೀಡಿದಾಗ ಅವಳ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಹೆಮ್ಮೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಾಧನೆಯಲ್ಲೂ ಅವಳ ಬೆಂಬಲವಿತ್ತು, ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸೋಲಿನಲ್ಲೂ ಅವಳ ಸಮಾಧಾನವಿತ್ತು.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಮರೆತೆ. ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅವಳು ಎಂದಿಗೂ ನನ್ನನ್ನು ಮರೆಯಲಿಲ್ಲ. ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿ ನನ್ನನ್ನು ಬೆಂಬತ್ತಿ ಬಂತು.
ಇಂದು ನಾನು ಒಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ವೃಕ್ಷ. ನನ್ನ ಬೇರುಗಳು ಆಳವಾಗಿ ಹರಡಿವೆ, ನನ್ನ ಕೊಂಬೆಗಳು ಆಕಾಶದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಚಾಚಿವೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಹಿಂದೆ ಇರುವುದು ಆ ಮೊದಲ ಸ್ಪರ್ಶ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ.
ಅಮ್ಮ… ನೀನಿಲ್ಲದೆ ನಾನಿಲ್ಲ. ನೀನು ಕೇವಲ ತಾಯಿಯಲ್ಲ, ನೀನು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಬೇರು, ನನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಆಧಾರ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಇಲ್ಲ, ನಿನ್ನ ತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟಲಾಗದು.
ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜೀವಿಯೂ ತನ್ನದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ಋಣಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಋಣವನ್ನು ತೀರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ, ಗೌರವದಿಂದ ಮತ್ತು ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಆ ಹೃದಯವನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಬಹುದು ಅಷ್ಟೇ.
ಅಮ್ಮ, ನೀನು ಅನಂತ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಕೇತ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಸದಾ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಇರಲಿ. ನಿನ್ನ ಮಡಿಲು ನನ್ನ ಶಾಶ್ವತ ವಿಳಾಸವಾಗಿರಲಿ. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಲೇಖನವಲ್ಲ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ತಾಯಿಗೂ ನನ್ನ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕ ನಮನ. ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಈ ಸಣ್ಣ ಬರವಣಿಗೆ ಮೂಲಕ ಕಾಣಿಕೆ.
